Γ.Θεοδωρόπουλος
- Τετάρτη, 16 Σεπτεμβρίου 2020
- Συνέδριο Ελληνικής Εταιρείας Κολοπρωκτολογίας
Ελληνική Εταιρεία Κολοπρωκτολογίας
Η Ελληνική Εταιρεία Κολοπρωκτολογίας ιδρύθηκε το 2018 και στοχεύει στην προαγωγή της εξειδίκευσης στη Χειρουργική του Παχέος Εντέρου.Η Χειρουργική του κατώτερου πεπτικού είναι απαιτητική, η φιλοσοφία προσέγγισης των παθήσεων του παχέος εντέρου και του πρωκτού είναι ιδιαίτερη, η συνεχής εκπαίδευση και ενημέρωση είναι απαραίτητη και η εφαρμογή των σύγχρονων τεχνολογιών πρέπει να είναι προσεκτική, εξατομικευμένη και απαλλαγμένη από επαγγελματισμούς.
Μετά την ιδιαίτερα επιτυχή διεξαγωγή του 1ου Πανελληνίου Συνεδρίου Κολοπρωκτολογίας, υπό την προεδρία των κων Γ. Θεοδωρόπουλου και Β. Κομπορόζου, όπου προβλήθηκε το έργο πολλών Ελλήνων χειρουργών που ασχολούνται με το κατώτερο πεπτικό και συζητήθηκαν τα ειδικά προβλήματα των ασθενών με γνώμωνα τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα, ετοιμάζεται το 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο Κολοπρωκτολογίας, το οποίο θα διεξαχθεί από τις 4 έως τις 6 Mαρτίου 2021, στο ξενοδοχείο Μakedonia Palace, στη Θεσσαλονίκη.
Στην Α΄ Ανακοίνωση του Συνεδρίου ο Πρόεδρος, Κθηγητής κος Ι. Κανέλος τονίζει: "Σχεδιάζουμε ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό και επίκαιρο πρόγραμμα με καταξιωμένους διεθνούς κύρους εισηγητές. Η θεματολογία του συνεδρίου θα επικεντρωθεί στην καινοτομία, την πολυπαραγοντική και εξατομικευμένη προσέγγιση των ασθενών, στον άρτιο σχεδιασμό των θεραπευτικών βημάτων και στην ορθολογική εφαρμογή των ελάχιστα επεμβατικών τεχνολογιών, δηλαδή της λαπαροσκοπικής και της ρομποτικής χειρουργικής"
Ευελπιστούμε στη δυναμική παρουσία όλων όσων στήριξαν ενεργά την προσπάθεια αυτή και θα καλοσωρίσουμε νέες και νέους χειρουργούς που προσανατολίζονται στην επιλογή αυτού του ειδικού αντικειμένου της χειρουργικής στη μετέπειτα επαγγελματική και επιστημονική πορεία τους.
- Κυριακή, 07 Μαΐου 2017
- Slideshow
Ο «φόβος του νυστεριού» και οι «πρωτοποριακές μέθοδοι» στη Χειρουργική του Παχέος Εντέρου και του Πρωκτού
Πολλοί ασθενείς, που προσέρχονται αναζητώντας λύση στο πρόβλημα τους, συχνά μου ζητούν να εφαρμόσω την επέμβαση «χωρίς νυστέρι» ή να χειρουργηθούν με τη «νέα μέθοδο με laser» ή με κάποια άλλη διαφημιζόμενη «πρωτοποριακή» τεχνική, για την οποία έμαθαν από κάποιον γνωστό τους ή ενημερώθηκαν από μη ιατρικά περιοδικά, κάποια εφημερίδα, το διαδύκτιο ή και την τηλεόραση.
Είναι απόλυτα φυσικό ο κάθε ασθενής να μην διαθέτει τις απαραίτητες ιατρικές γνώσεις για την αξιολόγηση τόσο της κατάστασής του, όσο και για την εκτίμηση των χειρουργικών επιλογών που διατίθενται. Είναι όμως υποχρεωτικό και από τον ιατρό να ενημερώνει με απόλυτη ειλικρίνεια τον ασθενή για καθεμιά από τις μεθόδους που έχουν ενσωματωθεί στη θεραπευτική φαρέτρα με όλα τα δυνητικά πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους. Είναι επίσης λογικό ένας ασθενής να προσδοκά την ταχύτερη λύση στο πρόβλημα του, ιδιαίτερα, μάλιστα, εάν αυτή μπορεί να επιτευχθεί με τον πλέον ανώδυνο και αναίμακτο τρόπο.
Η αποφυγή του «νυστεριού», του βασικότερου χειρουργικού εργαλείου, δεν είναι αυτή που κατάφερε απαραίτητα την ταχεία, αναίμακτη και ανώδυνη ανάρρωση, σε κάποιες από τις κλασσικές χειρουργικές οντότητες. Στη λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή, για παράδειγμα, το νυστέρι χρησιμοποιείται για να δημιουργηθούν οι μικρές οπές από όπου πρέπει να περάσουν τα ειδικά εργαλεία, ενώ για την αποκόλληση της χοληδόχου κύστης χρησιμοποιείται η ηλεκτροδιαθερμία, δηλαδή ένα είδος «ηλεκτρικού» νυστεριού. Χειρουργικοί τραυματισμοί, λοιπόν, συμβαίνουν αλλά είναι λιγότεροι από την «ανοικτή» μέθοδο, όπου, πάλι, χρησιμοποιείται το κλασικό και το «ηλεκτρικό» νυστέρι. Το πλεονέκτημα της λαπαροσκοπικής δεν οφείλεται στην αποφυγή του νυστεριού, αλλά στην προσπέλαση, στα ειδικά διαμορφωμένα λεπτά λαπροσκοπικά εργαλεία και στην εκπαίδευση του χειρουργού.
Η εισαγωγή νέων τεχνολογιών από την Ιατρική βιομηχανία στη Χειρουργική του Παχέος Εντέρου και του Πρωκτού ήταν ιδιαίτερα έκδηλη μέσα στις τελευταίες δύο δεκαετίες. Τα πλεονεκτήματα της τεχνολογικής εξέλιξης αποδείχθηκαν μέσα στα χρόνια αυτά από την εφαρμογή νέων τεχνικών στις περιπτώσεις που η αποτελεσματικότητα τους δοκιμάστηκε επαρκώς μέσω των ενδεδειγμένων τακτικών της χειρουργικής επιστήμης. Έτσι, οι μεγάλες διεθνείς μελέτες ανέδειξαν την ογκολογική ισοδυναμία της λαπαροσκοπικής και της κλασσικής «ανοικτής» χειρουργικής στον καρκίνο του παχέος εντέρου. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι όλοι οι καρκίνοι του παχέος εντέρου πρέπει οπωσδήποτε να χειρουργούνται λαπαροσκοπικά, όπως αυτό είναι σαφώς ενδεδειγμένο στην περίπτωση της χολοκυστεκτομής, οπότε και είναι μάλλον λάθος η εξαρχής εφαρμογή της «ανοικτής» χειρουργικής. Σημαίνει ωστόσο, ότι, εφόσον ο ασθενής επιθυμεί να επωφεληθεί από τα πλεονεκτήματα μιας ταχύτερης ανάρρωσης κατά περίπου 2 ημέρες, του λιγότερου, αλλά όχι ανύπαρκτου πόνου μετά το χειρουργείο και του καλύτερου κοσμητικού αποτελέσματος λόγω των μικρότερων, αλλά όχι ανύπαρκτων, τομών στην κοιλιά, τότε μπορεί να προτιμήσει τη λαπαροσκοπική χειρουργική.
Πάντως, ο ασθενής δεν μπορεί να περιμένει καλύτερο ογκολογικό αποτέλεσμα, ούτε την αποφυγή μιας στομίας, όταν αυτή κρίνεται αναγκαία, επειδή έκανε την επέμβαση λαπαροσκοπικά. Ωστόσο, τουλάχιστον προσωπικά, προτιμώ στις περισσότερες περιπτώσεις τη λαπαροσκοπική αφαίρεση του παχέος εντέρου, γιατί, όπως δείχνουν οι τελευταίες συστηματικές αναλύσεις, όσο και η προσωπική εμπειρία, η λαπαροσκοπική μπορεί να έχει λιγότερες μετεγχειρητικές επιπλοκές και για, τουλάχιστον κάποιους καρκίνους, όπως αυτούς που θα απαιτήσουν σύντομη έναρξη χημειοθεραπείας, να έχει σαφές πλεονέκτημα.
Στον ασθενή πρέπει να εξηγηθεί ότι η λαπαροσκοπική κολεκτομή είναι μεν λιγότερο τραυματική, αφού τα διάφορα εργαλεία κοπής των ιστών, όπως το νυστέρι, χρησιμοποιούνται λιγότερο, εξακολουθεί όμως, και πρέπει να περιλαμβάνει την έκταση της εκτομής της «ανοικτής» χειρουργικής. Είναι το ίδιο χειρουργείο, απλά γίνεται με άλλον τρόπο, άλλη προσπέλαση, άλλη προσέγγιση, που βασίζεται σε συντριπτικό βαθμό στη χρήση σύγχρονης τεχνολογίας.
Η ενημέρωση του ασθενούς πρέπει να είναι πλήρης και ειλικρινής και να μην βασίζεται σε υποκρυπτόμενα επαγγελματικά οφέλη. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της ρομποτικής χειρουργικής στον καρκίνο του παχέος εντέρου. Αν και χρησιμοποιεί πανάκριβη, εξελιγμένη τεχνολογία, οι μεγάλες πρόσφατες πολυκεντρικές μελέτες δεν απέδειξαν ότι η ρομποτική προσπέλαση έχει κανένα κλινικό και ογκολογικό πλεονέκτημα συγκριτικά με τη λαπαροσκοπική. Αδιαμφισβήτητα, είναι πολύ πιο ακριβή από τη λαπαροσκοπική χειρουργική και, τουλάχιστον για τον ασθενή, μάλλον περισσότερο τραυματική, αφού ο χρόνος διενέργειας της είναι μεγαλύτερος και απαιτεί τη χρήση περισσότερων καναλιών εργασίας για τα εργαλεία.
Σε πρόσφατη ερώτηση (https://www.escp.eu.com/news/event-news/1334-looking-forward-to-escp 2016-controversies-in-robotic-colorectal-surgery) που απευθύνθηκε στον κο Steven Wexner, διεθνώς αναγνωρισμένο χειρουργό παχέος εντέρου από το Cleveland Clinic, Florida των ΗΠΑ, για το γιατί οι χειρουργοί διενεργούν ρομποτικές επεμβάσεις, αυτός απάντησε ότι, λόγω της επιβολής των κανόνων της αγοράς, πολλοί χειρουργοί παχέος εντέρου στις ΗΠΑ «φοβούνται» ότι θα χάσουν τους ασθενείς που πάσχουν από καρκίνο, οι οποίοι θα καταλήξουν να χειρουργούνται από «ρομποτικούς» χειρουργούς, ανεξαρτήτως της ύπαρξης ή μη εξειδίκευσης στη χειρουργική του παχέος εντέρου. Συμπλήρωσε ότι η ρομποτική χειρουργική μαθαίνεται πιο εύκολα από τη λαπαροσκοπική, λόγω της ευκολίας που σου προσφέρουν οι ρομποτικοί βραχίονες, και αυτό αποτελεί έναυσμα για χειρουργούς παχέος εντέρου που δεν ξέρουν να εφαρμόζουν λαπαροσκοπικές τεχνικές, να μεταπηδήσουν απευθείας στη χρήση του ρομπότ. Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να αμφισβητήσει το σαφές επαγγελματικό πλεονέκτημα για χειρουργούς και Ιδρύματα που διαθέτουν ρομποτική τεχνολογία.
Το λυπηρό είναι ότι οι ασθενείς, πολλές φορές, δεν ασχολούνται με το ογκολογικό αποτέλεσμα της επέμβασης, το οποίο είναι άμεσα συνυφασμένο με την αρτιότητα της ριζικής αφαίρεσης, όπως αυτή θα πραγματοποιηθεί από τον εξειδικευμένο χειρουργό παχέος εντέρου, αλλά με τον τρόπο, που θα γίνει η προσπέλαση στο εσωτερικό της κοιλιάς, παράμετρος, που φαίνεται να παίζει τη μικρότερη σημασία. Βεβαίως, αυτό είναι το αποτέλεσμα της κατευθυνόμενης ενημέρωσης των ασθενών, όπου η παράμετρος του κέρδους από τη χρήση ακριβών τεχνολογιών πρέπει πάντα να λαμβάνεται σοβαρά.
Μία άλλη πολύπαθη περιοχή από την καλώς και κακώς εννοούμενη χρήση «πρωτοποριακών» μεθόδων στην αντιμετώπιση παθολογιών της είναι ο πρωκτός. Η απαίτηση για «ανώδυνες» θεραπείες σε αυτή την ευαίσθητη περιοχή είναι παλαιά. Έτσι ο «φόβος του νυστεριού» από την πλευρά των ασθενών, έκανε διάσημες τις, ευτυχώς, παλαιά εφαρμοζόμενες και εγκαταλειμμένες στον πολιτισμένο κόσμο, «επικίνδυνες» διαστολές του πρωκτού για αιμορροϊδες και ραγάδες. Αν και λόγω της χάλασης του σφιγκτήρα, οδηγούν σε συμπτωματική ανακούφιση, έχουν επιπλοκές και, σαφώς, δεν προσφέρουν μακροπρόθεσμη απαλλαγή από την πάθηση. Διεθνώς, στις συστάσεις που προέρχονται από τις χειρουργικές εταιρείες παχέος εντέρου και πρωκτού, οι διαστολές δεν θεωρούνται έγκριτη τακτική για την αντιμετώπιση της αιμορροϊδοπάθειας.
Οι ασθενείς, παρασυρόμενοι από τις «εμπορικές» τάσεις και τη διαφημιζόμενη «βαρύγδουπη» τεχνολογία, που όμως δεν έχει διέλθει του απαραίτητου κλινικού ελέγχου επαρκώς, καταλήγουν να «χειρουργηθούν» για τις αιμορροΐδες τους με πολλά υποσχόμενες ακριβές μεθόδους με αμφίβολα, σε βάθος χρόνου, αποτελέσματα. Για τις αιμορροΐδες, οι δύο πλέον «διαφημισμένες» μοντέρνες ελάχιστα τραυματικές, «μη αφαιρετικές» τεχνικές, που, τουλάχιστον στη βασική τους εφαρμογή δεν απαιτούν αιμορροίδεκτομή, είναι η αιμορροϊδοπηξία με συρραπτικό (stapled hemorrhoidopexy, procedure for prolapsed hemorrhoids, PPH), γνωστή και ως τεχνική Longo από τον εμπνευστή της, και η υπερηχογραφικά καθοδηγούμενη απολίνωση των αιμορροϊδικών αγγείων (Doppler-guided hemorrhoidal artery ligation, HAL) ή διαπρωκτική αιμορροϊδική απαγγείωση (Transanal Hemorrhoidal Dearterialization, THD) η οποία συνδυάζεται με ή χωρίς αιμορροϊδοπηξία με συνεχή ραφή ανάρτησης των αιμορροϊδικών όζων. Παθοφυσιολογικά μπορεί να θεωρηθεί ότι, τουλάχιστον, στοχεύουν στη διόρθωση των γενεσιουργών υποκείμενων μηχανισμών, που οδηγούν στη γένεση της αιμορροϊδοπάθειας.
Και πάλι η πλήρης ενημέρωση των ασθενών είναι απαραίτητη, ειδάλλως οι συνέπειες μπορεί να είναι αρνητικές και για τους ίδιους τους ασθενείς αλλά και το μέλλον των μεθόδων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πολλά υποσχόμενης τεχνικής, η οποία τελικά, κατέληξε να δυσφημιστεί από την «κακή» κατάχρησή της είναι η τεχνική Longo. Αν και πλέον ανώδυνη μέθοδος σε σχέση με την κλασσική αιμορροϊδεκτομή, η χρήση της συνδυάστηκε με υψηλά ποσοστά υποτροπών και, σε κάποιες περιπτώσεις, με την εμφάνιση δυσίατων και καταστροφικών επιπλοκών. Η σύγχρονη σύσταση είναι ότι οι ασθενείς πρέπει να ενημερώνονται ότι τελικώς είναι δική τους επιλογή εάν θέλουν να δεχθούν την υψηλή πιθανότητα υποτροπής και την πιθανή επανεπέμβαση, στην οποία πιθανά να χρειαστεί να υποβληθούν μελλοντικά, επωφελούμενοι όμως από τα βραχυπρόθεσμα πλεονεκτήματα της τεχνικής PPH, δηλαδή το λιγότερο πόνο.
Ακόμα και η HAL/ ΤHD, την οποία εφαρμόζω εδώ και χρόνια, από μόνη της δεν αρκεί πολλές φορές στη μακρόχρονη επίλυση του προβλήματος του ασθενούς. Έτσι εξηγώ στον ασθενή με προχωρημένου βαθμού αιμορροΐδες ότι η εφαρμογή της HAL/THD θα ελαχιστοποιήσει την ανάγκη αφαίρεσης αιμορροϊδικών όζων με νυστέρι ή ψαλίδι ή διαθερμία, αλλά δεν την εξαφανίζει, αφού η «ελάχιστη εκτομή» υπολειπόμενων όζων μπορεί να χρειαστεί, εάν θέλουμε να πετύχουμε ένα καλό, μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα, με κόστος, βέβαια στο μετεγχειρητικό πόνο.
Το laser δεν είναι ένα αθώο εργαλείο που υποκαθιστά το νυστέρι. Λειτουργεί μέσω της ιστικής καταστροφής που προκαλεί. Το laser ήταν η μορφή ενέργειας της μόδας στη δεκαετία του 1990, όχι μόνο δεν αποδείχθηκαν πλεονεκτήματα από τη χρήση του, αλλά λόγω της ιστικής καταστροφής που προκαλούσε, ενοχοποιήθηκε και για πρωκτικές στενώσεις. Τουλάχιστον ως εργαλείο κοπής και αιμόστασης στις αιμορροΐδες δεν συστήνεται από τις σοβαρές εταιρείες της χειρουργικής παχέος εντέρου και πρωκτού. Η επανεμφάνισή του, τα τελευταία χρόνια σε πιο εκλεπτυσμένη έκδοση δεν συνοδεύτηκε από τις απαραίτητες, καλά σχεδιασμένες, μακρόχρονες μελέτες που θα αποδείξουν, αν όχι την ανωτερότητά του, τουλάχιστον την αποτελεσματικότητά του. Ωστόσο, στα αυτιά των ασθενών πάντα το laser θα ακούγεται ελκυστικό.
«Πρωτοποριακές», «καινοτόμες» και «επαναστατικές» μέθοδοι έχουν εισαχθεί και στην αντιμετώπιση των άλλων συχνών παθολογιών του πρωκτού. Για παράδειγμα, ενώ η πλέον αποδεκτή από τους ειδικούς χειρουργούς παχέος εντέρου και πρωκτού, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, τεχνική διόρθωσης περιπρωκτικών συριγγίων είναι σήμερα η «απολίνωση της μεσοσφιγκτηριακής νοίρας του συριγγώδους πόρου», γνωστή ως LIFT, με ποσοστά επιτυχίας 80-90% (ίσως τα μεγαλύτερα που έχουν επιτευχθεί για τη δυσίατη αυτή παθολογία), η τεχνική που διαφημίστηκε έντονα ήταν η βιντεοσκοπικά καθοδηγούμενη θεραπεία των περιεδρικών συριγγίων, γνωστή ως VAAFT. Τα καλύτερα αποτελέσματα που έχουν αναφερθεί είναι της τάξεως του 70%. Πέραν, όμως, από τα αποτελέσματα που αφορούν στους ασθενείς των Ιταλών εμπνευστών της μεθόδου, οι μοναδικές μελέτες που έχουν δημοσιευθεί έως τώρα προέρχονται από το Πακιστάν, την Ινδία, τη Σιγκαπούρη, την Πολωνία και τη Βραζιλία. Αν και έχει περιγραφεί σχεδόν 10 χρόνια, η VAAFT δεν έτυχε αποδοχής από Ιδρύματα των ΗΠΑ και της Βόρειας Ευρώπης, τα οποία φημίζονται για τη σοβαρή και επιτυχή ενασχόλησή τους με περίπλοκα προβλήματα του πρωκτού. Οι λόγοι είναι προφανείς. Πρόκειται για μία μέθοδο που απαιτεί ακριβό εξοπλισμό και χρειάζεται επιπλέον χειρουργική για την αντιμετώπιση του έσω στομίου του συριγγίου. Αντιθέτως η LIFT απαιτεί απλά ράμματα, χωρίς ιδιαίτερο κόστος, αλλά και ειδική γνώση της ανατομίας της περιοχής, αφού η επέμβαση διενεργείται στο στενό μεσοσφιγκτηριακό χώρο, μία περιοχή με την οποία είναι εξοικειωμένοι οι εξειδικευμένοι χειρουργοί παχέος εντέρου και πρωκτού. Βέβαια, το πρόβλημα θα λυνόταν με μία απευθείας σύγκριση των τεχνικών αυτών σε μία καλά σχεδιασμένη μελέτη, η οποία, για προφανείς λόγους, θα είναι μάλλον δύσκολο να σχεδιαστεί και να πραγματοποιηθεί.
Για τη χρόνια ραγάδα του πρωκτού, παρά το γεγονός ότι η μικρή πιθανότητα παροδικής ακράτειας του εντέρου, που ακολουθεί την εφαρμογή της «χρυσής σταθεράς», δηλαδή της, για πολλά χρόνια, χειρουργικής τεχνικής πρώτης επιλογής, της πλάγιας έσω σφιγκτηροτομής, έχει επιλυθεί με την ελαχιστοποίησή της σε μήκος και τη συμπλήρωσή της με την τεχνικά σχετικά εύκολη «προώθηση δερματικού κρημνού», η εισαγωγή του γνωστού Botox και στη θεραπεία της ραγάδας είναι πραγματικότητα εδώ και κάποια χρόνια. Αν και προτιμάται μάλλον από τους Ευρωπαίους χειρουργούς, η πιθανότητα μιας συνήθως αναστρέψιμης, ακράτειας, το υψηλό κόστος της τοξίνης και η πιθανότητα αποτυχίας της θεραπείας είναι σημαντικά μειονεκτήματα. Και όλα αυτά για την αποφυγή του νυστεριού, το οποίο, ουκ ολίγες φορές, θα είναι αυτό που θα απαλλάξει οριστικά τον ασθενή από τα προβλήματά του. Τα προβλήματα από το νυστέρι δεν προκαλούνται από αυτό καθαυτό, αλλά από τον τρόπο που αυτό χρησιμοποιείται!
Υπήρξαν όμως και οι περιπτώσεις που η επίδραση της νέας τεχνολογίας ήταν καθοριστική, αφού δημιούργησε νέες τεχνικές ή αναμόρφωσε με αποτελεσματικό τρόπο παλαιότερες τεχνικές. Έτσι, χαρακτηριστικά παραδείγματα χειρουργικών τεχνικών για την αντιμετώπιση παθήσεων του κατώτερου πεπτικού, όπου η νέα τεχνολογία ήρθε να καλύψει τεχνικές ανεπάρκειες και μειονεκτήματα των παραδοσιακών τεχνικών είναι η τεχνική STARR για την αντιμετώπιση αυστηρά επιλεγμένων ασθενών με αποφρακτικού τύπου δυσκοιλιότητα, η TAMIS, μία εξειδικευμένη ελάχιστα επεμβατική προσπέλαση για τη διαπρωκτική αφαίρεση των νεοπλασμάτων του ορθού και η διαπρωκτική ολική μεσοορθική εκτομή, γνωστή ως ta-TME, η οποία ανοίγει νέους ορίζοντες στην αρτιότερη και ευκολότερη αντιμετώπιση των καρκίνων του ορθού.
Ο σύγχρονος χειρουργός πρέπει να χρησιμοποιεί τη νέα τεχνολογία με σύνεση. Τα πλεονεκτήματα πρέπει να είναι προφανή για τον ασθενή. Ο ασθενής δεν χρειάζεται να παρασύρεται από διαφημιζόμενες τεχνικές, πριν να πάρει τη γνώμη του ειδικού χειρουργού. Οι ασθενείς πρέπει να ενημερώνονται για όλα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των μεθόδων που προσφέρουν ή υπόσχονται ότι προσφέρουν θεραπεία.
Οι «μύθοι» περί ολοκληρωτικά ανώδυνων, οριστικά απαλλακτικών, ανεπίπλεκτων και μακροπρόθεσμα αποτελεσματικών θεραπειών δεν αρμόζουν σε απόλυτο βαθμό σε όλες τις «ελάχιστα επεμβατικές» τεχνικές, οι οποίες, επουδενί, δεν πρέπει να θεωρούνται και «ελάχιστα τραυματικές», αφού το χειρουργικό τραύμα είναι αναπόφευκτο και, τελικώς, αυτό που θα ωφελήσει τον ασθενή, αρκεί η έκταση και η ποιότητα του να είναι η σωστή και όχι η βλαπτική.
Στις συστάσεις για τους ασθενείς από την Αμερικανική Εταιρεία Παχέος Εντέρου και Πρωκτού τονίζεται το ότι οι ασθενείς έχουν το δικαίωμα και πρέπει να ζητούν από το χειρουργό τους πληροφορίες για την επαρκή εξειδίκευση του στη Χειρουργική του Παχέος Εντέρου και του Πρωκτού, πριν τον εμπιστευτούν στην αντιμετώπιση ενός προβλήματός τους που αφορά το κατώτερο πεπτικό σύστημα.
Διαβάστε περισσότερα...- Τρίτη, 25 Απριλίου 2017
- Photos
Φωτογραφίες
Νόσος Crohn
Ελκώδης κολίτιδα
Αιμορροΐδες
Καρκίνος παχέος εντέρου
- Δευτέρα, 24 Απριλίου 2017
- Παρουσιάσεις
Η χρήση της προφυλακτικής στομίας στη χειρουργική του παχέος εντέρου
Διαβάστε περισσότερα...
- Πέμπτη, 20 Απριλίου 2017
- Ενημερωτικό υλικό
Καρκίνος του ορθού
Οι ενημερωτικές πληροφορίες που παρατίθενται είναι αντίστοιχες με εκείνες που η Αμερικάνικη Εταιρεία Χειρουργών Παχέος Εντέρου και Πρωκτού (American Society of Colon and Rectal Surgeons, ASCRS) έχει επιλέξει να βρίσκονται στη διάθεση των ασθενών. Σκοπό έχουν να ενημερώσουν το ευρύ κοινό για τις πιο κοινές παθολογίες (καλοήθεις και κακοήθεις) που αφορούν στο παχύ έντερο, το ορθό και τον πρωκτό. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο εκάστοτε ασθενής που θα ανατρέξει σε αυτές και, ενδεχομένως, θα αναγνωρίσει κάποια από τα δικά του συμπτώματα, αυτομάτως είναι και σε θέση με μόνη την ανάγνωσή τους να προβεί σε αυτοδιάγνωση, ή ίσως, και αυτοθεραπεία. Σε καμία περίπτωση δεν ακυρώνεται η επιτακτική ανάγκη και υποχρέωση του ασθενούς να προστρέξει σε έναν εξειδικευμένο χειρουργό, αμέσως μόλις παρατηρήσει το παραμικρό σύμπτωμα.
Το ορθό είναι τα τελευταία 10-12 εκατοστά του παχέος εντέρου. Μαζί με το κόλον αποτελεί το παχύ έντερο. Είναι η θέση αποθήκευσης των κοπράνων πριν από την αποβολή τους διά του πρωκτού.
Ο καρκίνος του ορθού, όπως και του υπόλοιπου παχέος εντέρου ξεκινά από το βλεννογόνο του, δηλαδή από το εσωτερικό χιτώνα του αυλού του ή αλλιώς από την επένδυση του ορθού. Ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι η τρίτη πιο κοινή μορφή καρκίνου στους άνδρες και στις γυναίκες. Περίπου το 5% των πολιτών σε Ευρώπη και Αμερική θα αναπτύξουν καρκίνο του παχέος εντέρου κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Ο ορθοκολικός καρκίνος, όπως αλλιώς αποκαλείται ο καρκίνος του παχέος εντέρου μπορεί να θεωρηθεί ιάσιμος, ιδιαίτερα αν ανιχνευθεί σε πρώιμο στάδιο.
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ;
Tα ακριβή αίτια του καρκίνου του ορθού, όπως και του υπόλοιπου παχέος εντέρου, δεν είναι γνωστά.
Ο καρκίνος του ορθού είναι πιο πιθανό να εμφανιστεί καθώς οι άνθρωποι μεγαλώνουν και περισσότερο από το 90% των ασθενών θα διαγνωστεί μετά την ηλικία των 50 ετών. Άλλοι παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν το οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του παχέος εντέρου (ειδικά σε στενούς συγγενείς) και το ατομικό ιστορικό φλεγμονώδους νόσου του εντέρου, όπως είναι η ελκώδης κολίτιδα και η νόσος Crohn, η παρουσία πολυπόδων του παχέος εντέρου ή ο καρκίνος άλλων οργάνων.
ΠΡΟΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ;
Ο καρκίνος του ορθού μπορεί να προληφθεί. Σχεδόν όλα οι καρκίνοι του ορθού αναπτύσσονται σε έδαφος προϋπαρχόντων πολυπόδων στο ορθό, που σε πρώτη φάση είναι καλοήθεις όγκοι που αναπτύσσονται στο βλεννογόνο του ορθού. Ο εντοπισμός και η αφαίρεση αυτών των πολυπόδων μέσω της κολονοσκόπησης μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του ορθού. Ο γιατρός σας θα σας δώσει ακριβείς οδηγίες για τις εξειδικευμένες προληπτικές εξετάσεις που μπορείτε να κάνετε βάσει του ατομικού και οικογενειακού σας ιστορικού. Η πρόληψη συνήθως ξεκινά στην ηλικία των 50 ετών σε ασθενείς με μέσο κίνδυνο, ή και σε μικρότερες ηλικίες σε ασθενείς που διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του ορθού, όπως σε αυτούς με οικογενειακό ιστορικό καρκίνο του παχέος εντέρου.
Αν και δεν έχει απολύτως αποδειχθεί, η διατροφή πλούσια σε φυτικές ίνες (δημητριακά ολικής αλέσεως, φρούτα, λαχανικά, ξηρούς καρπούς) και χαμηλή σε λιπαρά είναι ένα διαιτητικό μέτρο που θα μπορούσε να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση της πρωτογενούς πρόληψης του καρκίνου του κόλου και του ορθού.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ;
Σε πολλές περιπτώσεις, ο καρκίνος του ορθού δεν προκαλεί κανένα σύμπτωμα, αλλά ανιχνεύεται τυχαία κατά τη διάρκεια μιας συνηθισμένης κολονοσκόπησης που γίνεται για προληπτικούς λόγους.
Τα πιο κοινά συμπτώματα του καρκίνου του ορθού είναι η αλλαγή στις συνήθειες του εντέρου, όπως είναι η ξαφνική εμφάνιση δυσκοιλιότητας ή διάρροιας, η αλλαγή του σχήματος των κοπράνων (συνήθως γίνονται πιο στενά) και η παρουσία αίματος στα κόπρανα.
Επιπλέον, ο ασθενής ενδέχεται να παρουσιάζει πόνο στην πύελο ή στην κατώτερη κοιλιακή χώρα, ανεξήγητη απώλεια βάρους ή αίσθημα κόπωσης. Ειδικά τα δύο πρώτα, δηλαδή το κοιλιακό άλγος και η απότομη απώλεια βάρους είναι κατά κανόνα συμπτώματα που εμφανίζονται σε δεύτερη φάση, υπό την έννοια ότι πιθανώς οφείλονται σε προχωρημένη ή και εκτεταμένη νόσο.
Δεν θα πρέπει, όμως, να ξεχνάμε ότι τα ίδια συμπτώματα μπορούν να προκαλέσουν και άλλα προβλήματα υγείας. Για παράδειγμα, η αιμορροϊδοπάθεια δεν προκαλεί καρκίνο του ορθού, αλλά μπορεί να προκαλέσει παρόμοια συμπτώματα. Κάθε ασθενής που παρουσιάζει έστω και ένα από τα παραπάνω συμπτώματα θα πρέπει απαραιτήτως να επισκεφτεί είτε ένα γαστρεντερολόγο είτε έναν εξειδικευμένο χειρουργό παχέος εντέρου και πρωκτού προκειμένου να θέσει τη σωστή διάγνωση όσο το δυνατόν νωρίτερα.
Ποτέ δεν πρέπει τέτοια ύποπτα συμπτώματα, όπως η απώλεια αίματος κατά τις κενώσεις να αποδίδονται βιαστικά ή με επιδερμική προσέγγιση σε αιμορροϊδοπάθεια ή σε άλλη κοινή παθολογία του πρωκτού. Εξάλλου ένας ασθενείς που έχει για χρόνια γνωστές αιμορροϊδες μπορεί, όπως και κάθε άλλος άνθρωπος να προσβληθεί από καρκίνο του ορθού.
ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ;
- Κλινική εξέταση σε συνδυασμό με τη λήψη ενός λεπτομερέστατου ατομικού και οικογενειακού ιστορικού
- Δακτυλική εξέταση
- Πρωκτοσκόπηση: μέσω ενός ειδικού εργαλείου (πρωκτοσκόπιο) ελέγχεται το ορθό
- Κολονοσκόπηση: μέσω ενός ειδικού, λεπτού και εύκαμπτου εργαλείου (κολονοσκόπιο) ελέγχεται το εσωτερικό του παχέος εντέρου και του ορθού για την παρουσία πολυπόδων, μη φυσιολογικών δομών ή καρκίνου
- Βιοψία: πρόκειται για την ιστολογική ανάλυση των κυττάρων ή των ιστών που αφαιρούνται ενδοσκοπικά, ώστε να διαπιστωθεί αν πρόκειται για καρκίνο
ΠΟΙΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ;
- Το στάδιο του καρκίνου (πόσο προχωρημένος είναι ο καρκίνος). Η σταδιοποίηση του καρκίνου του ορθού είναι ανάλογη με αυτή του υπόλοιπου παχέος εντέρου (για περισσότερες πληροφορίες ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέψει στην ενότητα ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ)
- Σε ποιο ακριβώς σημείο του ορθού εντοπίζεται ο καρκίνος – όσο πιο χαμηλά τόσο πιο σύνθετη η αντιμετώπισή του, τόσο πιο τεχνικά δύσκολη και τόσο περισσότερο απαιτεί την εμπλοκή ειδικού χειρουργού παχέος εντέρου, ο οποίος μπορεί να εκτελέσει μία επέμβαση διατήρησης του σφιγκτήρα
- Αν παρατηρείται στένωση ή απόφραξη του εντέρου
- Αν υπάρχει διάτρηση του εντέρου
- Αν είναι εφικτό να αφαιρεθεί χειρουργικά ολόκληρος ο όγκος
- Αν η κλινική εικόνα και η γενικότερη κατάσταση του ασθενούς επιτρέπουν την υποβολή του σε διαφορετικά σχήματα θεραπείας
- Αν ο καρκίνος έχει διαγνωσθεί για πρώτη φορά ή αν πρόκειται για υποτροπή (επανεμφάνιση του καρκίνου στο ίδιο όργανο/σημείο)
ΣΤΑΔΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ
Αξονική τομογραφία (CT): μπορεί να ανιχνεύσει με ακρίβεια την παρουσία των καρκινικών κυττάρων που έχουν εξαπλωθεί έξω από το ορθό, δηλαδή την παρουσία απομακρυσμένων μεταστάσεων.
Μέτρηση του καρκινικού δείκτη CEA, ο οποίος είναι ο μοναδικός που έχει αξία στην παρακολούθηση των ασθενών με καρκίνο του παχέος εντέρου.
Τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων (ΡΕΤ scan): χρησιμοποιείται στις περιπτώσεις που υπάρχει υποψία υποτροπής, δηλαδή επανεμφάνισης του καρκίνου του ορθού μετά από τη χειρουργική αφαίρεσή του.
Mαγνητική τομογραφία (MRI): είναι πολύ χρήσιμη για την τοπική σταδιοποίηση, δηλαδή συμβάλλει στο να καθοριστεί αν ο όγκος έχει εξαπλωθεί μέσω του τοιχώματος του ορθού και αν έχει εισβάλει σε παρακείμενες δομές. Έτσι λαμβάνεται απόφαση για το αν χρειαστεί να δοθεί ακτινοβολία πριν από το χειρουργείο για τον καρκίνο, όπως και εκτιμάται αν ο σφιγκτήρας δεν διηθείται από καρκίνο οπότε και μπορεί να διασωθεί.
Ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα (EUS): σήμερα έχει υποκατασταθεί από τη μαγνητική τομογραφία και χρησιμοποιείται μόνο για τους πολύποδες του ορθού, οπότε και διακρίνει εάν αυτοί έχουν εξαλλαγεί σε κάποιο πρώϊμο καρκίνο του ορθού.
ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ;
Αν θέλουμε να μιλάμε για οριστική θεραπεία, η χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του καρκίνου του ορθού είναι σχεδόν πάντα απαραίτητη. Ανάλογα με τη θέση και το στάδιο του καρκίνου, αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε διαπρωκτικά (μέσω του πρωκτού) είτε διακοιλιακά.
Διαπρωκτικές τοπικές επεμβάσεις
Σε μία τοπική αφαίρεση του καρκίνου του ορθού, ο ειδικός χειρουργός δεν χρειάζεται να εισέλθει στην κοιλιά και να εκτελέσει μία μεγάλη επέμβαση. Η επέμβαση διενεργείται χρησιμοποιώντας ειδικό εξοπλισμό διά του πρωκτού. Ο όγκος και ένα τμήμα περιβάλλοντα φυσιολογικού βλεννογόνου αφαιρούνται και απομακρύνονται από το ορθό. Το υπόλοιπο ορθό και ο σφιγκτήρας παραμένουν άθικτα. Έτσι διατηρείται το φυσιολογικό ορθό. Δεν αφαιρούνται λεμφαδένες, ούτε το λίπος που περιβάλλει το ορθό, όπου μπορεί να βρίσκονται καρκινικά κύτταρα, Για αυτό αυτές οι τοπικές διαπρωκτικές τεχνικές πρέπει να εφαρμόζονται αυστηρά μόνο σε πρώιμους καρκίνους του ορθού που έχουν μικρές πιθανότητες να έχουν διασπαρθεί στους λεμφαδένες και πάντα μετά από πλήρη ενημέρωση του ασθενή και αποδοχή από μέρους του ότι μία τέτοιθα επέμβαση δεν είναι η ριζική. Επίσης εφαρμόζονται σε ασθενείς που δεν αντέχουν μία μεγάλη διακοιλιακή επέμβαση λόγω ηλικίας ή λόγω συνυπαρχόντων σοβαρών προβλημάτων υγείας. Οι διαπρωκτικές τοπικές τεχνικές, ωστόσο, είναι άριστες επιλογές φια την αντιμετώπιση πολυπόδων του ορθού που δεν περιέχουν καρκίνο.
Η πλέον εξελιγμένη και σύγχρονη διαπρωκτική τεχνική είναι η TAMIS (Ελάχιστα επεμβατική διαπρωκτική χειρουργική), η οποία πέρα από το ειδικό εργαλείο πρόσβασης στο ορθό διά του πρωκτού, χρησιμοποιεί και τα ειδικά λαπαροσκοπικά εργαλεία.
Διακοιλιακές επεμβάσεις
Η βασική διακοιλιακή επέμβαση που εφαρμόζεται σε διάφορες παραλλαγές για την αντιμετώπιση του καρκίνου του ορθού καλείται χαμηλή πρόσθια εκτομή. Στα έμπειρα χέρια των εξειδικευμένων χειρουργών παχέος εντέρου εφαρμόζεται και σε καρκίνους που βρίσκονται χαμηλά στο ορθό, δηλαδή κοντά στο σφιγκτήρα του πρωκτού.
Κατά την επέμβαση αυτή αφαιρείται το ορθό μαζί με το λίπος που το περιβάλλει, το οποίο αποκαλείται μεσοορθό. Η τεχνική αυτή είναι ονομάζεται ολική μεσοορθική εκτομή και πρέπει να γίνεται με τον καλύτερο τεχνικά τρόπο, διότι το μεσοορθό περιέχει λεμφαδένες και καρκινικά κύτταρα που έχουν διαφύγει και έχουν εμφυτευθεί εκεί. Οι χειρουργοί παχέος εντέρου έχουν ειδικά εκπαιδευθεί στην ολική μεσοορθική εκτομή, η οοία είναι και αυτή που μείωσε σημαντικά τις υποτροπές από τον καρκίνο του ορθού, οι οποίες ήταν και η κύρια αιτία κακής έκβασης των ασθενών παλαιότερα.
Μετά την αφαίρεση του παθολογικού τμήματος του παχέος εντέρου, το κόλον συνδέεται με το κατώτερο ορθό ή με τον πρωκτό, μία διαδικασία που ονομάζεται αναστόμωση. Έτσι ο ασθενής έχει τη δυνατότητα μελλοντικά να αφοδεύει από τη φυσιολογική οδό, δηλαδή από τον πρωκτό και να διατηρεί το σφιγκτήρα του.
Η χαμηλή πρόσθια εκτομή μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε «ανοικτά» με τον παραδοσιακό τρόπο ή λαπαροσκοπικά.
Κάποιες φορές, όταν η αναστόμωση γίνεται πολύ χαμηλά ή όταν έχει προηγηθεί ακτινοβολία πριν από το χειρουργείο, προτιμάται να διενεργείται στο τέλος της επέμβασης, μία προσωρινή «παρά φύσιν» έδρα, που ονομάζεται προστατευτική ειλεοστομία, Για αυτήν το τελευταίο τμήμα του λεπτού εντέρου φέρεται έξω από το κοιλιακό τοίχωμα στη δεξιά κάτω πλευρά του και καθηλώνεται εκεί αφού ο χειρουργός το ανοίξει. Το εντερικό περιεχόμενο βγαίνει έξω από το σώμα μέσα σε ένα ειδικό σάκκο στομίας, που προσαρμόζεται γύρω από την ειλεοστομία. Έτσι το εντερικό περιεχόμενο δεν περνά μέσα στο παχύ έντερο, οπότε και δεν σχηματίζονται κόπρανα που θα αποβληθούν από τον πρωκτό. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται η δίοδος κοπράνων μέσα από την ευάλωτη νεοσχηματισμένη αναστόμωση, οπότε και οι πιθανότητες διάσπασής της, δηλαδή καταστροφής της, ελαττώνονται δραματικά. Αυτό είναι απαραίτητο για λίγους μήνες, οπότε αφού διασφαλιστεί η καλή επούλωση της αναστόμωσης, με μία μικρή επέμβαση η προστατευτική ειλεοστομία συγκλείεται και αποκαθίσταται η συνέχεια της πεπτικής οδού. Έτσι ο ασθενής τελικά αφοδεύει κανονικά.
Σε κάποιες περιπτώσεις, όταν ο καρκίνος είναι τοπικά πολύ προχωρημένος και έχει εισβάλει μέσα στο σφιγκτήρα του πρωκτού, η χαμηλή πρόσθια εκτομή δεν είναι ούτε εφικτή ούτε και δόκιμη επιλογή. Σε μία τέτοια περίπτωση διενεργείτια η κοιλιοπερινεϊκή εκτομή, οπότε αφαιρείται και ο πρωκτός με το σφιγκτήρα που τον περιβάλλει. Δημιουργείται μία μόνιμη «παρά φύσιν» έδρα στην αριστερή κάτω κοιλιακή χώρα από το κόλον που απομένει, η οποία λέγεται κολοστομία. Ο ασθενής δεν έχει πια τη δυνατότητα να αφοδεύει κανονικά και τα κόπρανα αποβάλλονται από την κολοστομία.
Η κοιλιοπερινεϊκή εκτομή διενεργείτο πολύ συχνότερα παλαιά από ότι σήμερα, που οι τεχνικές δυνατότητες και η εξειδίκευση των χειρουργών έχουν αυξήσει σημαντικά τη συχνότητα των επεμβάσεων διάσωσης του σφιγκτήρα. Επίσης σε μεγάλους όγκους, οπότε ο κίνδυνος απώλειας του σφιγκτήρα κατά το χειρουργείο αυξάνεται προτιμάται η χορήγηση ακτινοβολίας πριν αό το χειρουργείο. Έτσι ο όγκος συνήθως μικραίνει και αυτό αυξάνει την πιθανότητα διενέργειας μίας χαμηλής πρόσθιας εκτομής, δηλαδή μιας σφιγκτηροσωστικής επέμβασης. Βέβαια και η ακτινοβολία δεν είναι άμοιρη επιπλοκών, ούτε και απαιτείται σε όλους τους ασθενείς που προσβάλλονται από καρκίνο στο ορθό. Η απόφαση συνήθως προκύπτει από τη συνεργασία του χειρουργού παχέος εντέρου με τον ογκολόγο και τον ακτινοθεραπευτή. Γενικά, αν λάβει κανείς υπόψη το γεγονός ότι οι ασθενείς με καρκίνο του ορθού μπορεί να χρειαστεί να ανεχτούν και την παρουσία στομίας για μικρό χρονικό διάστημα ή και για πάντα και το ότι, τουλάχιστον σε πολλές χώρες του Δυτικού κόσμου, παρέχεται για αυτό το λόγο ειδική υποστήριξη από ειδικές νοσηλεύτριες για τις στομίες, τότε η όλη αντιμετώπιση του καρκίνου του ορθού καθίσταται μία διαδικασία που απαιτεί τη συνεργασία πολλών επαγγελματιών υγείας. Αυτή είναι γνωστή ως πολυδύναμη αντιμετώπιση του καρκίνου του ορθού.
ΠΩΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΑΙ Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ;
Μετά τη θεραπεία οι ασθενείς με καρκίνο του ορθού υποβάλλονται σε αιματολογικές εξετάσεις για καρκινικούς δείκτες, για να υπολογιστεί η ποσότητα του CEA (μία ουσία που ενδέχεται να αυξηθεί, όταν ο ασθενής πάσχει από καρκίνο) στο αίμα. Η αξονική τομογραφία άνω και κάτω κοιλίας, η κλινική εξέταση και η κολονοσκόπηση είναι οι βασικότερες εξετάσεις της μετεγχειρητικής παρακολούθησης και πραγματοποιούνται συστηματικά σε χρονικά διαστήματα που ορίζει ο θεράπων ιατρός βάσει του σταδίου του καρκίνου και του ιστορικού του ασθενούς.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΚΤΟΥ;
Οι χειρουργοί παχέος εντέρου και πρωκτού είναι ειδικοί στη χειρουργική και στη μη χειρουργική θεραπεία των παθήσεων του παχέος εντέρου, του ορθού και του πρωκτού. Έχουν ολοκληρώσει ένα πλήρως δομημένο πρόγραμμα εξειδίκευσης και προηγμένης χειρουργικής εκπαίδευσης στη θεραπεία των ασθενειών αυτών, ενώ προηγουμένως έχουν πλήρως καταρτιστεί στη γενική χειρουργική και έχουν λάβει το σχετικό τίτλο ειδικότητας. Συνήθως έχουν πιστοποιηθεί ως ειδικοί χειρουργοί, έχοντας λάβει τίτλο εξειδίκευσης μετά την επιτυχή συμμετοχή τους σε σχετικές Ευρωπαϊκές ή Αμερικανικές εξετάσεις εξειδίκευσης. Είναι εξαιρετικά έμπειροι στην αντιμετώπιση τόσο των καλοήθων, όσο και των κακοήθων νόσων του παχέος εντέρου, του ορθού και του πρωκτού και είναι σε θέση να αξιολογήσουν διαγνωστικά, να οργανώσουν τον απαραίτητο έλεγχο των ασθενών, να προτείνουν την κατάλληλη θεραπευτική στρατηγική και να προβούν στην εξειδικευμένη χειρουργική θεραπεία των παθήσεων που άπτονται του ειδικότερου γνωστικού τους αντικειμένου.
Διαβάστε περισσότερα...
