Τμήμα του παρακάτω ενημερωτικού κειμένου δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ (2004, Περίοδος Β, αρ. Τεύχους 14) από τους Γ. Θεοδωρόπουλο και Κ. Κωνσταντινίδη
Για εκτενέστερη πληροφόρηση ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει σε κείμενα της παρούσας ιστοσελίδας στους τομείς: Ειδικά Θέματα («Στόχος της αντιμετώπισης της αιμορροϊδοπάθειας: Η παθογένεια της νόσου και όχι αποκλειστικά το οικονομικό όφελος από τη χρήση ακριβών τεχνολογιών») και Ειδικές Τεχνικές («Η μέθοδος της απολίνωσης των αιμορροϊδικών αγγείων και οι παραλλαγές της στην αντιμετώπιση της αιμορροϊδοπάθειας»)
Η αιμορροϊδοπάθεια, γνωστή στο ευρύ κοινό ως «αιμορροΐδες», είναι μία από τις πιο συχνές παθήσεις που μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την ποιότητα της καθημερινής ζωής και το «ευ ζην» αυτών που πάσχουν από αυτές. Επιδημιολογικά, παρουσιάζει παγκόσμια διάδοση και ο ένας στους πέντε, ή, σύμφωνα με άλλους ερευνητές, ο ένας στους τρεις ανθρώπους του πληθυσμού της γης θα ταλαιπωρηθεί σε κάποια περίοδο της ζωής τους από αυτό το βασανιστικό πρόβλημα.
Η νόσος είναι γνωστή από την αρχαιότητα και αναφέρεται από τους αρχαίους Αιγύπτιους, Έλληνες και Ρωμαίους. Στην εποχή του Ιπποκράτη η Ιατρική στηριζόταν στην άμεση παρατήρηση. Το γεγονός ότι η περιοχή του πρωκτού ήταν άνετα προσιτή για εξέταση και το ανήσυχο πνεύμα των Ιπποκράτιων ιατρών οδήγησαν στη σωστή προσέγγιση, διάγνωση και αντιμετώπιση των νοσημάτων του πρωκτού και στη θεμελίωση της πρωκτολογίας, ως ιδιαίτερης οντότητας της χειρουργικής και της θεραπευτικής. Ωστόσο, από τότε δεν σημειώθηκαν ουσιαστικές πρόοδοι στον τομέα αυτό, έως τις τελευταίες δεκαετίες, οπότε γνωστοί ιατροί και ερευνητές, όπως ο Parks, έθεσαν στη σωστή επιστημονική τους βάση την ανατομία, φυσιολογία, παθολογία και αντιμετώπιση των νοσημάτων του πρωκτικού σωλήνα.
Επειδή η νόσος αυτή αφορά μία περιοχή του σώματος για την οποία το ευρύ κοινό πολλές φορές νοιώθει άβολα να συζητήσει ή και να ενδιαφερθεί σοβαρά ο ασθενής με αιμορροΐδες φθάνει στον ιατρό αργά, με προχωρημένα ενοχλήματα, χωρίς σωστή διάγνωση και, κάποιες φορές, με ελλιπή θεραπεία. Επίσης, κάθε ενόχλημα στην περιοχή του πρωκτού δεν πρέπει να αποδίδεται σε «αιμορροϊδες». Άλλες παθήσεις, που εμφανίζονται συχνότατα στο γενικό πληθυσμό, όπως ραγάδες, περιπρωκτικά συρίγγια, αποστήματα και πλήθος άλλων μπορεί να παρουσιάζονται με ανάλογο τρόπο ή ακόμη και να συνυπάρχουν με αιμορροϊδες. Η λαθεμένη εκτίμηση από τον ασθενή αλλά και, δυστυχώς, η ανεπιτυχής διάγνωση, κάποιες φορές, από το μη ειδικό ιατρό, οδηγεί στην εμμονή των συμπτωμάτων μετά την εγχείρηση για αιμορροΐδες. Η διάγνωση της αιμορροϊδικής νόσου τίθεται από τον ειδικό ιατρό και όχι από τον ίδιο τον ασθενή ή κάποιον γνωστό του. Έτσι μόνο η θεραπεία των αιμορροΐδων μπορεί να είναι αποτελεσματική και να έχει ο ασθενής την δυνατότητα να απαλλαχθεί από το χρόνιο αυτό βασανιστικό πρόβλημα.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν αιμορροΐδες στην περιοχή του πρωκτού, δηλαδή αυτές αποτελούν φυσιολογικό ανατομικό στοιχείο της περιοχής αυτής. Είναι ουσιαστικά αιμοφόρα αγγεία, μικρές φλέβες και αρτηρίες, δηλαδή «σωληνάκια» που μεταφέρουν αίμα στην περιοχή του πρωκτού. Σχηματίζουν ένα σύμπλεγμα αγγείων, που ονομάζεται «αιμορροϊδικό πλέγμα».
Κατά την διάρκεια της αφόδευσης δρουν σαν προστατευτικά μαξιλάρια, στην περιοχή που βρίσκεται ο σφιγκτήρας του πρωκτού, ο οποίος συγκρατεί τα κόπρανα μέσα στο τελευταίο μέρος του εντέρου, αλλά και επιτρέπει την δίοδό τους κατά την αφόδευση. Το τελευταίο τμήμα του εντέρου, πάνω από τον πρωκτό, ονομάζεται ορθό, και παίζει το ρόλο αποθήκης των κοπράνων, πριν αυτά αποβληθούν από τον ανθρώπιμο οργανισμό, με τη λειτουργία της αφόδευσης. Τότε χαλαρώνει ο σφιγκτήρας του πρωκτού και η κάθοδος των κοπράνων προς τα έξω είναι πλέον εφικτή. Φυσιολογικά το αιμορροϊδικό πλέγμα είναι γεμάτο με αίμα. Κατά την αφόδευση, με τη χαλάρωση του πρωκτικού σφιγκτήρα, το πλέγμα αδειάζει από το αίμα και ξαναγεμίζει μετά το πέρας της λειτουργίας αυτής. Έτσι οι αιμορροΐδες, σε κάποιο βαθμό, βοηθούν τον πρωκτικό σφιγκτήρα στη σύγκλειση του πρωκτού και συμβάλλουν, έτσι, στην εγκράτεια των κοπράνων.
Το πρόβλημα ξεκινά όταν οι αιμορροΐδες διογκώνονται, μεγαλώνουν και φουσκώνουν και οι ιστοί που τις κρατούν στην θέση τους χαλαρώνουν. Όταν αυτό συμβεί τότε μιλάμε για πάθηση των αιμορροΐδων, με άλλα λόγια αιμορροϊδοπάθεια.
Πότε όμως συμβαίνει αυτό; Πολλές είναι οι αιτίες που ενοχοποιούνται. Η δυσκοιλιότητα είναι η κυριότερη. Στις κοινωνίες με το λεγόμενο «δυτικό» τρόπο ζωής ο άστατος τρόπος διατροφής, η κρεατοφαγία, η καθιστική ζωή, η ελαττωμένη άσκηση και το καθημερινό άγχος συμβάλλει στην έξαρση της δυσκοιλιότητας, που οδηγεί στην εμφάνιση αιμορροϊδοπάθειας στα άτομα που έχουν κάποια προδιάθεση. Η διατροφή αποτελεί σημαντικό παράγοντα. Οι αιμορροΐδες είναι σπάνια πάθηση στην Αφρικανική ήπειρο. Όταν όμως μετανάστες από την Αφρική στις Η.Π.Α. διατραφούν όπως και οι Αμερικανοί, αυξάνεται και σε αυτούς η συχνότητα εμφάνησης αιμορροϊδοπάθειας και σε αυτούς.
Άλλες καταστάσεις που συμβάλλουν στην έξαρση των αιμορροΐδων είναι η εγκυμοσύνη, η μεγάλη ηλικία, ο έντονος βήχας, όπως στην βρογχίτιδα των χρόνιων καπνιστών, η συχνή άρση βαρέων αντικειμένων σε κάποια επαγγέλματα, η συνήθεια ορισμένων να σπαταλούν πολύ χρόνο στην λεκάνη της τουαλέτας, ακόμα και η κληρονομική προδιάθεση. Πάντως η χρόνια δυσκοιλιότητα, η έντονη προσπάθεια στην αφόδευση και η μεγάλη διάρκειά της αποτελούν τους σοβαρότερους επιβαρυντικούς παράγοντες. Η υψηλότερη συχνότητα αιμορροΐδων εμφανίζεται μεταξύ των 40 και 50 ετών. Οι γυναίκες, μάλιστα, εμφανίζουν σπανιότερα αιμορροΐδες συγκριτικά με τους άντρες.
Στα αρχικά στάδια οι αιμορροΐδες δεν είναι εμφανείς απ’ έξω, αλλά ο ιατρός μπορεί να τις παρατηρήσει με ειδικό όργανο, το πρωκτοσκόπιο. Τότε ονομάζονται «εσωτερικές». Οι εσωτερικές αιμορροΐδες εκδηλώνονται με αιμορραγία, με την εμφάνιση δηλαδή αίματος πάνω στα κόπρανα ή στο χαρτί της τουαλέτας. Η αιμορραγία αυτή μπορεί να γίνεται καθημερινά, κάθε φορά που το άτομο επισκέπτεται την τουαλέτα, και αν αυτό επιμένει οδηγεί σε αναιμία με σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία του πάσχοντα.
Όταν οι αιμορροΐδες παραμείνουν και δεν αντιμετωπιστούν σωστά διογκώνονται ακόμη περισσότερο και «προπίπτουν» έξω από τον πρωκτό. Τότε ο ασθενής μπορεί να τις αισθανθεί και , τις περισσότερες φορές, να τις σπρώξει πάλι μέσα στο έντερο. Κάποιες φορές όμως οι αιμορροΐδες «στραγγαλίζονται». Τότε ο ασθενής αισθάνεται πόνο στην περιοχή του πρωκτού.
Γενικά πάντως ασθενής με διογκωμένες αιμορροΐδες για πολύ καιρό έχουν ένα άσχημο αίσθημα στην περιοχή του πρωκτού, που μάλιστα γίνεται εντονότερο όταν επισκέπτονται την τουαλέτα.
Αυτές οι ενοχλήσεις μοιάζουν με κάψιμο, έντονη φαγούρα και αίσθημα ατελούς αφόδευσης. Αυτά τους κάνει να αναβάλλουν και να αποφεύγουν την αφόδευση. Αλλά τότε τα κόπρανα γίνονται πιο σκληρά και η δυσκοιλιότητα χειρότερη. Η δυσκοιλιότητα όμως αυτή επιδεινώνει και την αιμορροϊδοπάθεια και, φυσικά, την δυσανασχέτηση του ασθενούς.
Οποιοδήποτε σύμπτωμα ή ενόχλημα στην περιοχή του πρωκτού πρέπει να κάνει τον οποιονδήποτε να αναζητά ιατρική βοήθεια χωρίς φόβους ή αναστολές. Εξάλλου, όπως τονίστηκε παραπάνω, υπάρχουν πλήθος άλλων παθήσεων που μπορεί να προσβάλλουν την «ευαίσθητη» αυτή περιοχή του ανθρώπου οι οποίες πρέπει να διαγνωστούν από τον ειδικό ιατρό και να λάβουν την κατάλληλη θεραπεία.
Ιδιαίτερη προσοχή μάλιστα δίνεται στους ενήλικες πάνω από την ηλικία των 50 ετών. Αιμορραγία στα κόπρανα μπορεί να υποκρύπτει καρκίνο παχέος εντέρου (ο τρίτος συχνότερος καρκίνος στον κόσμο). Πολλές φορές αυτοί οι ασθενείς αποδίδουν τέτοιες αιμορραγίες σε αιμορροΐδες που μπορεί να έχουν από χρόνια και έτσι η διάγνωση και η ιατρική επέμβαση καθυστερεί σημαντικά.
Η σωστή σύγχρονη ιατρική αντιμετώπιση περιλαμβάνει σε αυτές τις ομάδες ασθενών τη χρήση ενδοσκοπικών μεθόδων, δηλαδή ειδικών καμερών που εισέρχονται δια του πρωκτού και ελέγχουν το εσωτερικό του εντέρου. Με απλά λόγια, οι ασθενείς αυτοί πρέπει να ελέγχονται με κολονοσκόπηση πριν υποβληθούν σε επέμβαση αντιμετώπισης της αιμορροϊδοπάθειας.
Οι αιμορροϊδες, ανάλογα με το στάδιο εξέλιξης τους διακρίνονται σε τέσσερις βαθμούς: 1ου βαθμού είναι αιμορροϊδες που δεν είναι εμφανείς από έξω και φαίνονται μόνο με το πρωκτοσκόπιο κατά την εξέταση, 2ου βαθμού είναι αυτές που προπίπτουν μέσα στον πρωκτό, 3ου βαθμού αυτές που εξέρχονται έξω από τον πρωκτό και ανατάσσονται από τον ίδιο τον ασθενή με τη βοήθεια του δακτύλου του και 4ου βαθμού αυτές που εξέρχονται και δεν ανατάσσονται εύκολα.
Η θεραπεία των αιμορροίδων των δύο αρχικών σταδίων είναι συντηρητική. Το πιο σημαντικό είναι η καταπολέμηση της δυσκοιλιότητας. Οι δύο πιο απλοί και απαραίτητοι τρόποι γι αυτό είναι η αύξηση των φυτικών ινών και του νερού στην διατροφή. Το Αμερικανικό Κολέγιο Χειρουργών Παχέος Εντέρου συμβουλεύει την κατανάλωση 6-8 ποτηριών νερού και τουλάχιστον 30 γραμμαρίων φυτικής ίνας καθημερινά. Αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Αρκεί να σκεφθούμε ότι ένα μήλο έχει μόνο 3 γραμμάρια ίνας, μία τομάτα μόνο δύο. Παρόλα αυτά τα φρούτα και τα λαχανικά είναι η κύρια πηγή ινών. Η κατανάλωση δημητριακών γίνεται έτσι απαραίτητη. Μία κούπα All Bran περιέχει 27 γραμμάρια ίνας. Υπάρχουν βέβαια ειδικοί κατάλογοι περιεχομένου των διαφόρων τροφών σε ίνες που κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να προμηθευτεί από ειδικούς ιατρούς ή φαρμακεία.
Όταν συνυπάρχει δυσκοιλιότητα η χρήση μαλακτικών των κοπράνων με την μορφή σιροπιών βοηθούν σημαντικά. Το διάβασμα περιοδικών και η σπατάλη πολλού χρόνου στην λεκάνη της τουαλέτας δεν είναι τόσο καλή συνήθεια. Αν περνούν πάνω από δύο ημέρες χωρίς αφόδευση ή αν χρειάζονται πάνω από 5 λεπτά μέχρι την δίοδο των κοπράνων η ιατρική συμβουλή είναι απαραίτητη. Προσοχή, όχι καθαρκτικά φάρμακα που είναι ερεθιστικά και πρέπει να δίνονται σε πολύ ειδικές περιπτώσεις.
Η χρήση τοπικών πρωκτικών αλοιφών βοηθά, αλλά μόνο παροδικά! Η κατάχρηση τους μπορεί να οδηγήσει σε ατροφία του δέρματος του πρωκτού, λόγω της κορτιζόνης που, πολλές φορές, αυτά τα σκευάσματα περιέχουν, αλλά και σε επικίνδυνες μορφές περιπρωκτικής δερματίτιδας, που μπορεί να είναι πιο βασανιστική και δυσίατη από τις ίδιες τις αιμορροϊδες.
Για αιμορροΐδες 2ου βαθμού που προκαλούν σοβαρά, επιμένοντα συμπτώματα και αιμορραγούν, μπορούν να εφαρμοστούν επεμβατικές μη χειρουργικές μέθοδοι, όπως η περίδεση τους με ελαστικούς δακτυλίους και η φωτοπηξία με υπέρυθρη ακτινοβολία (photocoagulation). Αυτές οι τεχνικές, ιδιαίτερα δημοφιλείς στην Αμερική, χρειάζονται ειδικό εξοπλισμό και μπορούν να γίνουν στο γραφείο του ιατρού χωρίς αναισθησία. Απαιτούν όμως εμπειρία από την πλευρά του ιατρού και εφαρμόζονται μόνο σε πρώιμα στάδια αιμορροϊδοπάθειας. Εδώ και χρόνια έχουν υποκατασταθεί από την υπερηχογραφικά καθοδηγούμενη απολίνωση των αιμορροϊδικών αγγείων, τεχνική που αναλύεται παρακάτω.
Όταν οι αιμορροΐδες επιμένουν, παρά τα συντηρητικά μέτρα, όταν είναι πολύ διογκωμένες και δεν ξαναμπαίνουν μέσα, είναι 3ου και 4ου βαθμού, ιδιαίτερα όμως όταν αιμορραγούν συνεχώς τότε απαιτείται κάποια χειρουργική επέμβαση. Αυτό σημαίνει ότι ο ασθενής αντιμετωπίζεται στο χειρουργείο, υπό αναισθησία (γενική ή επισκληρίδιο).
Μια από τις παλαιότερες μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν ήταν η διαστολή του πρωκτού με την τοποθέτηση 6-8 δακτύλων του χειρουργού και τον ασθενή υπό νάρκωση (τεχνική Lord). Λόγω του σοβαρού κινδύνου ακράτειας και των συχνών υποτροπών της νόσου, η μέθοδος αυτή έχει καταδικαστεί ως ακατάλληλη και επικίνδυνη από τους περισσότερους ειδικούς χειρουργούς του ορθοπρωκτικού σωλήνα.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, δύο βασικές κατηγορίες επεμβάσεων είναι οι πλέον αποτελεσματικές για την οριστική επίλυση του προβλήματος των αιμορροϊδοπαθών: η παραδοσιακή, κλασσική χειρουργική αιμορροϊδεκτομή και οι μοντέρνες ελάχιστα τραυματικές, «μη αφαιρετικές» τεχνικές. Αυτές είναι η αιμορροϊδοπηξία με συρραπτικό (stapled hemorrhoidopexy, procedure for prolapsed hemorrhoids, PPH), γνωστή και ως τεχνική Longo από τον εμπνευστή της, και η υπερηχογραφικά καθοδηγούμενη απολίνωση των αιμορροϊδικών αγγείων (Doppler-guided hemorrhoidal artery ligation, HAL) ή διαπρωκτική αιμορροϊδική απαγγείωση (Transanal Hemorrhoidal Dearterialization, THD) η οποία συνδυάζεται με ή χωρίς αιμορροϊδοπηξία (RAR) με συνεχή ραφή ανάρτησης των αιμορροϊδικών όζων.
H χειρουργική αιμορροϊδεκτομή είναι παραδοσιακά η πλέον ριζική επέμβαση, διότι αφαιρούνται χειρουργικά όλες οι διογκωμένες προβάλλουσες αιμορροΐδες. Στην Ευρώπη εφαρμόστηκε ευρέως η «ανοικτή» αιμορροϊδεκτομή (τεχνική Milligan- Morgan), οπότε, όταν αφαιρεθούν οι αιμορροϊδικοί όζοι, τα τραύματα του πρωκτού αφήνονται ανοικτά να κλείσουν από μόνα τους. Αυτό όμως προκαλεί πόνο μετά την εγχείρηση και ορώδη εκροή από τα ανοικτά τραύματα. Για αυτό στην Αμερική αναπτύχθηκε και χρησιμοποιήθηκε για πολλές δεκαετίες η «κλειστή» τεχνική (Ferguson), οπότε το δέρμα του πρωκτού κλείνεται με ακρίβεια. Αυτό ελαττώνει το μετεγχειρητικό πόνο και αποκαθιστά την ανατομία του πρωκτού με τον καλύτερο τρόπο. Οι Αμερικανοί ειδικοί χειρουργοί της περιοχής, επίσης χρησιμοποιούν ευρέως τη διήθηση του πρωκτού με μείγματα αναισθητικών διαλυμάτων μακράς διάρκειας δράσης, πράγμα που ελαχιστοποιεί το μετεγχειρητικό πόνο, μετατρέποντας μία δυσφημισμένη ως πολύ επώδυνη επέμβαση σε μία μάλλον καλά ανεκτή από τον ασθενή επέμβαση. Ας σημειωθεί ότι στη σύγχρονη χειρουργική, αντί του νυστεριού χρησιμοποιούνται εξειδικευμένες μορφές ενέργειας, όπως το ψαλίδι υπερήχων (Ultrascision) και το Ligasure, με στόχο την ελαχιστοποίηση της αιμορραγίας από την επέμβαση.
Από την άλλη, το laser δεν είναι ένα αθώο εργαλείο που υποκαθιστά το νυστέρι. Λειτουργεί μέσω της ιστικής καταστροφής που προκαλεί. Το laser ήταν η μορφή ενέργειας της μόδας στη δεκαετία του 1990, όχι μόνο δεν αποδείχθηκαν πλεονεκτήματα από τη χρήση του, αλλά λόγω της ιστικής καταστροφής που προκαλούσε, ενοχοποιήθηκε και για πρωκτικές στενώσεις. Τουλάχιστον ως εργαλείο κοπής και αιμόστασης στις αιμορροΐδες δεν συστήνεται από τις σοβαρές εταιρείες της χειρουργικής παχέος εντέρου και πρωκτού. Η επανεμφάνισή του, τα τελευταία χρόνια σε πιο εκλεπτυσμένη έκδοση δεν συνοδεύτηκε από τις απαραίτητες, καλά σχεδιασμένες, μακρόχρονες μελέτες που θα αποδείξουν, αν όχι την ανωτερότητά του, τουλάχιστον την αποτελεσματικότητά του. Ωστόσο, στα αυτιά των ασθενών πάντα το laser θα ακούγεται πάντα ελκυστικό.
Το υπαρκτό ενδεχόμενο υποτροπής, τα, έστω, και μικρά ποσοστά αποτυχίας, αλλά και επιπλοκών, ο, πολλές φορές, έντονος μετεγχειρητικός πόνος, ο οποίος είναι και η κύρια αιτία καθυστέρησης και πηγή αποθάρρυνσης για αναζήτηση χειρουργικής βοήθειας από το φοβισμένο ασθενή, καθώς και η πληρέστερη κατανόηση της αιτιοπαθογένειας της αιμορροϊδικής νόσου από τους σύγχρονους χειρουργούς οδήγησαν στην ανάπτυξη μοντέρνων, λιγότερο ακρωτηριαστικών και περισσότερο αναίμακτων μεθόδων για την οριστική αντιμετώπιση των αιμορροΐδων.
Η γνώση της ανατομίας των αιμορροϊδικών αγγείων, η άμεση σχέση της αιματικής ροής με τη δημιουργία αιμορροϊδικών όζων και η έντονη ανάπτυξη της τεχνολογίας των υπερήχων τις τελευταίες δεκαετίες, πρόσφεραν τη βάση για την ανάπτυξη της μεθόδου DGHAL (Doppler Guided Hemorrhoidal Artery Ligation) ή απλούστερα HAL. Λίγο μετά την εμφάνιση της, βασιζόμενη στην ίδια φιλοσοφία, έγινε διαθέσιμη και η διαπρωκτική αιμορροϊδική απαγγείωση (Transanal Hemorrhoidal Dearterialization, THD).
Οι μέθοδοι της καθοδηγούμενης με υπέρηχο απολίνωσης των αιμορροϊδικών αρτηριών χρησιμοποιούν ένα ειδικό πρωκτοσκοπικό εργαλείο, που εντοπίζει τις αιμορροϊδικές αρτηρίες με τη βοήθεια του ενσωματωμένου υπερήχου Doppler. Οι ήδη εντοπισμένες αρτηρίες απολινώνονται με τη βοήθεια ειδικών ραμμάτων και, έτσι διακόπτεται η κυκλοφορία του αίματος, οι αιμορροΐδες παύουν να τροφοδοτούνται, ατροφούν και συρρικνώνονται. Στη συνέχεια ένα συνεχές ράμμα κάνει ανάρτηση και επαναφέρει την αιμορροΐδα που συνεχίζει να προπίπτει στη φυσιολογική της θέση. Αυτή η διαδικασία λέγεται αιμορροϊδοπηξία ή βλεννογονοπηξία.
Αντιμετώπιση αιμορροϊδοπάθειας 4ου βαθμού με THD
Συνήθως, δεν απαιτείται τομή στο δέρμα ή στο βλεννογόνο του πρωκτού με νυστέρι ή με άλλο εργαλείο κοπής (π.χ. laser). H χρήση γενικής αναισθησίας δεν είναι απαραίτητη και η επέμβαση μπορεί να ολοκληρωθεί και με επισκληρίδιο αναισθησία. Ο μέσος χρόνος ολοκλήρωσης της επέμβασης είναι περίπου μισή ώρα. Ο πόνος είναι σαφώς λιγότερος από τις κλασσικές αιμορροϊδεκτομές. Ο ασθενής μπορεί να επιστρέψει στις καθημερινές του ασχολίες την επομένη ημέρα. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα ή φαρμακευτική αγωγή προ- και μετεγχειρητικά. Ειδικά για αιμορροΐδες που αιμορραγούν τα αποτελέσματα είναι άμεσα. Πέραν όμως των συμπτωματικών και αιμορραγούσων αιμορροΐδων η HAL/THD ενδείκνυται και για τους τέσσερις βαθμούς αιμορροΐδων που προκαλούν προβλήματα. Η μέθοδος HAL έχει ήδη εφαρμοστεί στην Ευρώπη και στην Αμερική και έχει ανακουφίσει χιλιάδες αιμορροϊδοπαθείς.
Αν και η χειρουργική αντιμετώπιση της αιμορροϊδοπάθειας έχει δυσφημιστεί σαν πολύ επώδυνη για τον ασθενή, η προσεκτική εφαρμογή νέων μεθόδων, αλλά και, όποτε χρειάζεται, και παραδοσιακών μεθόδων από εξειδικευμένο χειρουργό, προσφέρει άριστα και μόνιμα θεραπευτικά αποτελέσματα, με γρήγορη επάνοδο του ασθενούς στην καθημερινή του ζωή και, το πιο σημαντικό, χωρίς τη βασανιστική παρουσία των αιμορροΐδων. Οι ασθενείς πρέπει να ενημερώνονται, ειδικά όταν οι αιμορροΐδες είναι προχωρημένου βαθμού, ότι ο μετεγχειρητικός πόνος, ο οποίος ποικίλει σημαντικά από ασθενή σε ασθενή μπορεί να είναι αναμενόμενος. Όμως μετά το τέλος της πρώτης εβδομάδας έχει συνήθως υποχωρήσει.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΚΤΟΥ;
Οι χειρουργοί παχέος εντέρου και πρωκτού είναι ειδικοί στη χειρουργική και στη μη χειρουργική θεραπεία των παθήσεων του παχέος εντέρου, του ορθού και του πρωκτού. Έχουν ολοκληρώσει ένα πλήρως δομημένο πρόγραμμα εξειδίκευσης και προηγμένης χειρουργικής εκπαίδευσης στη θεραπεία των ασθενειών αυτών, ενώ προηγουμένως έχουν πλήρως καταρτιστεί στη γενική χειρουργική και έχουν λάβει το σχετικό τίτλο ειδικότητας. Συνήθως έχουν πιστοποιηθεί ως ειδικοί χειρουργοί, έχοντας λάβει τίτλο εξειδίκευσης μετά την επιτυχή συμμετοχή τους σε σχετικές Ευρωπαϊκές ή Αμερικανικές εξετάσεις εξειδίκευσης. Είναι εξαιρετικά έμπειροι στην αντιμετώπιση τόσο των καλοήθων, όσο και των κακοήθων νόσων του παχέος εντέρου, του ορθού και του πρωκτού και είναι σε θέση να αξιολογήσουν διαγνωστικά, να οργανώσουν τον απαραίτητο έλεγχο των ασθενών, να προτείνουν την κατάλληλη θεραπευτική στρατηγική και να προβούν στην εξειδικευμένη χειρουργική θεραπεία των παθήσεων που άπτονται του ειδικότερου γνωστικού τους αντικειμένου.
