Οι ενημερωτικές πληροφορίες που παρατίθενται είναι αντίστοιχες με εκείνες που η Αμερικάνικη Εταιρεία Χειρουργών Παχέος Εντέρου και Πρωκτού (American Society of Colon and Rectal Surgeons, ASCRS) έχει επιλέξει να βρίσκονται στη διάθεση των ασθενών. Σκοπό έχουν να ενημερώσουν το ευρύ κοινό για τις πιο κοινές παθολογίες (καλοήθεις και κακοήθεις) που αφορούν στο παχύ έντερο, το ορθό και τον πρωκτό. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο εκάστοτε ασθενής που θα ανατρέξει σε αυτές και, ενδεχομένως, θα αναγνωρίσει κάποια από τα δικά του συμπτώματα, αυτομάτως είναι και σε θέση με μόνη την ανάγνωσή τους να προβεί σε αυτοδιάγνωση, ή ίσως, και αυτοθεραπεία. Σε καμία περίπτωση δεν ακυρώνεται η επιτακτική ανάγκη και υποχρέωση του ασθενούς να προστρέξει σε έναν εξειδικευμένο χειρουργό, αμέσως μόλις παρατηρήσει το παραμικρό σύμπτωμα.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΡΑΓΑΔΑ TOY ΠΡΩΚΤΟΥ;
Η ραγάδα του πρωκτού είναι μία μικρή, οβάλ σχήματος, επιμήκης σχισμή που εμφανίζεται ως μία πληγή που δεν επουλώνεται στο ευαίσθητο δέρμα του πρωκτικού αυλού. Οι ραγάδες συνήθως προκαλούν έντονο πόνο και αιμορραγία κατά την αφόδευση, δηλαδή την κένωση των κοπράνων. Είναι αρκετά συχνές στο γενικό πληθυσμό και συχνά συγχέονται με άλλες αιτίες πόνου και αιμορραγίας, όπως είναι οι αιμορροΐδες.
Μία ραγάδα μπορεί να εμφανισθεί σε οποιαδήποτε ηλικία ανεξαρτήτως φύλου. Τις περισσότερες φορές (85-90%) εμφανίζεται στην οπίσθια μέση γραμμή του πρωκτού (στο πίσω τμήμα του πρωκτικού ανοίγματος) και σε περίπου 10-15% εμφανίζεται στην πρόσθια μέση γραμμή (μπροστά στο πρωκτικό άνοιγμα, προς τον κόλπο στις γυναίκες ή το όσχεο στους άνδρες). Ένας μικρός αριθμός ασθενών μπορεί να έχει ταυτόχρονα πρόσθιες και οπίσθιες ραγάδες. Ραγάδες που βρίσκονται σε άλλες θέσεις αντί για πίσω και μπροστά, εγείρουν την υποψία για άλλες ασθένειες (βλέπε παρακάτω) και θα πρέπει να εξεταστούν περαιτέρω.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΡΑΓΑΔΑΣ ΤΟΥ ΠΡΩΚΤΟΥ;
Τα τυπικά συμπτώματα μιας πρωκτικής ραγάδας περιλαμβάνουν πόνο και αιμορραγία κατά τις κενώσεις του εντέρου. Ασθενείς παρουσιάζουν έντονο πόνο κατά την διάρκεια, και ειδικά μετά από την κένωση, ο οποίος μπορεί να διαρκέσει από μερικά λεπτά έως μερικές ώρες. Οι ασθενείς συχνά παρατηρούν «ζωηρό» κόκκινο αίμα από τον πρωκτό είτε κατά το σκούπισμα είτε πάνω στα κόπρανα. Στα μεσοδιάστηματα ανάμεσα στις κενώσεις, ασθενείς με ραγάδες συχνά δεν παρουσιάζουν κανένα σύμπτωμα. Πολλοί ασθενείς «φοβούνται» να επισκεφθούν την τουαλέτα για τις κενώσεις τους και συχνά προσπαθούν να αποφύγουν την αφόδευση λόγω του συνεπακόλουθου πόνου.
ΤΙ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΡΑΓΑΔΑ ΣΤΟΝ ΠΡΩΚΤΟ;
Οι ραγάδες προκαλούνται συνήθως από τραύμα στο δέρμα του πρωκτικού αυλού, δηλαδή στα τελευταία 2 εκατοστά του πεπτικού σωλήνα. Μία κένωση με σκληρά κόπρανα είναι συνήθως υπεύθυνη, αλλά μαλακά κόπρανα και διάρροια μπορεί επίσης να οδηγήσουν σε ραγάδα, εφόσον άλλες συνθήκες συντρέχουν, όπως ο αυξημένος τόνος στο σφιγκτήρα. Το προκληθέν αυτό τραύμα στον πρωκτό προκαλεί έντονο πόνο λόγω του σπασμού του σφιγκτήρα και της επακόλουθης αύξησης της πίεσης στην περιοχή, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε μείωση της ροής του αίματος στο σημείο του τραυματισμού, εμποδίζοντας έτσι την επούλωση του τραύματος. Οι κενώσεις που ακολουθούν οδηγούν σε μεγαλύτερο πόνο, εντονότερο σπασμό, μειωμένη ροή του αίματος στην περιοχή και ο κύκλος επαναλαμβάνεται. Οι θεραπευτικές μέθοδοι στοχεύουν στη διακοπή αυτού του κύκλου, ώστε να επιτευχθεί η επούλωση της ραγάδας.
Η ραγάδα μπορεί να είναι οξεία (εμφανίστηκε πρόσφατα) ή χρόνια (συνήθως όταν διαρκεί περισσότερο από 8-12 εβδομάδες). Η οξεία ραγάδα μπορεί απλά να εμφανίζεται ως μία πληγή στον πρωκτό, ενώ η χρόνια μπορεί να συνδυάζεται με οίδημα και ουλώδη ιστό στην πάσχουσα περιοχή. Οι χρόνιες ραγάδες μπορεί να είναι πιο δύσκολο να θεραπευθούν και συνήθως συνοδεύονται από μία εξωτερική δερματική υπερτροφία, που ονομάζεται συνοδό δερματικό ράκος της ραγάδας, καθώς και ένα εσωτερικό όζο της εσωτερικής επικάλυψης του πρωκτικού αυλού και μοιάζει με πολύποδα ή αιμορροΐδα, ο οποίος ονομάζεται υπερτροφική θηλή της ραγάδας.
Χρόνια ραγάδα
(Τροποποιημένο από: https://www.fascrs.org)
Αρκετά συχνά, οι ραγάδες του πρωκτού εσφαλμένα διαγιγνώσκονται ως αιμορροΐδες από τον ασθενή ή το γιατρό πρωτοβάθμιας φροντίδας και αυτό οφείλεται στο ότι και οι δύο καταστάσεις μπορεί να εμφανίζονται με παρόμοια συμπτώματα. Αυτή η καθυστέρηση στη διάγνωση μπορεί να καταστήσει μία οξεία ραγάδα χρόνια και ως εκ τούτου, πιο δύσκολο να θεραπευθεί. Η λανθασμένη διάγνωση μίας ραγάδας πρωκτού μπορεί επίσης να επιτρέψει σε άλλες παθολογικές καταστάσεις να μην εντοπιστούν και άρα να μην θεραπευθούν, όπως για παράδειγμα μπορεί να συμβεί με σοβαρές λοιμώξεις ή ακόμη και καρκίνο του πρωκτού. Αυτές οι λιγότερο συχνές αιτίες που οδηγούν στη δημιουργία εξελκώσεων, δηλαδή βαθειών και «άτυπων» ραγάδων είναι η νόσος του Crohn, η ελκώδης κολίτιδα, η σύφιλη, η φυματίωση, η λευχαιμία, ο ιός HIV / AIDS και ο καρκίνος του πρωκτού. Οι ασθένειες αυτές προκαλούν ασυμπτωματικές ραγάδες που δεν βρίσκονται στην τυπική θέση της μέσης γραμμής, όπως οι συνηθισμένες ραγάδες, είναι πολλαπλές, ανώδυνες και δεν επουλώνονται παρά τη χορήγηση θεραπείας.
ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ Η ΡΑΓΑΔΑ ΤΟΥ ΠΡΩΚΤΟΥ;
Η πλειοψηφία των πρωκτικών ραγάδων δεν χρειάζεται χειρουργική επέμβαση. Η πιο συνηθισμένη θεραπεία για την οξεία ραγάδα συνίσταται στην προσπάθεια τροποποίησης της σύστασης των κοπράνων του ασθενούς σε πιο σχηματισμένα και ογκώδη. Για αυτό το σκοπό συστήνεται μία διατροφή πλούσια σε φυτικές ίνες, καθώς και η χρήση συμπληρωμάτων φυσικών ινών (συστήνεται συνολική κατανάλωση 25-35 γραμμαρίων φυτικών ινών / ημέρα). Η χρήση μαλακτικών των κοπράνων και η αύξηση της πρόσληψης νερού συνήθως είναι απαραίτητη για την προώθηση πιο απαλών κενώσεων από το παχύ έντερο και έτσι την ενίσχυση της διαδικασίας της επούλωσης της ραγάδας. Τοπικά αναισθητικά, όπως η λιδοκαΐνη, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το πρωκτικό άλγος, ενώ το μπάνιο με ζεστό νερό για 10-20 λεπτά αρκετές φορές την ημέρα (ειδικά μετά τις αφοδεύσεις) είναι καταπραϋντικό καθώς χαλαρώνει τους μύες του πρωκτού (ειδικά τον έσω σφιγκτήρα) και βοηθά στην επούλωση. Ισχυρά αναλγητικά φάρμακα που περιέχουν οπιούχες ουσίες, όπως η κωδεΐνη, δεν συνιστώνται για τη ραγάδα του πρωκτού, δεδομένου ότι εντείνουν τη δυσκοιλιότητα. Αυτά τα μη επεμβατικά - συντηρητικά μέτρα θα βοηθήσουν στην αντιμετώπιση του πόνου και της αιμορραγίας και ενδεχομένως, θα θεραπεύσουν τις περισσότερες από τις μισές οξείες ραγάδες με σχεδόν καθόλου παρενέργειες.
Άλλα μυοχαλαρωτικά φάρμακα μπορούν να συνταγογραφηθούν, όταν ένας ασθενής έχει μια πιο χρόνιου τύπου ραγάδα. Ο χειρουργός σας θα εξετάσει ενδελεχώς όλα τα οφέλη και τις παρενέργειες καθενός από τα σκευάσματα αυτά μαζί σας. Χρόνιες ραγάδες είναι γενικά πιο δύσκολο να θεραπευτούν και ο χειρουργός σας μπορεί να συστήσει χειρουργική θεραπεία είτε ως αρχική θεραπεία ή μετά από αποτυχημένες απόπειρες συντηρητικής αντιμετώπισης.
ΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΡΑΓΑΔΩΝ ΤΟΥ ΠΡΩΚΤΟΥ
Αλοιφή νιτρογλυκερίνης
Η νιτρογλυκερίνη είναι ένα συχνά συνταγογραφούμενο φάρμακο για τη θεραπεία οξέων και χρόνιων ραγάδων του πρωκτού. Η νιτρογλυκερίνη προκαλεί χαλάρωση του έσω σφιγκτήρα, η οποία μειώνει την πίεση του σφιγκτήρα και στη συνέχεια αυξάνει τη ροή του αίματος προς την περιοχή της κάκωσης, με αποτέλεσμα την επούλωση της ραγάδας. Σε συνδυασμό με τα ανωτέρω αναφερθέντα μη επεμβατικά μέτρα, όπως η αύξηση πρόσληψης των φυτικών ινών και του νερού, η αποτελεσματικότητα της χρήσης της ανέρχεται σε ποσοστό τουλάχιστον 50% των χρόνιων ραγάδων. Η κύρια παρενέργεια της νιτρογλυκερίνης είναι ο πονοκέφαλος, ο οποίος αναφέρεται σε τουλάχιστον 20-30% των ασθενών. Οι ασθενείς πρέπει επίσης να προειδοποιούνται ότι μία πτώση της αρτηριακής τους πίεσης είναι αναμενόμενη, ειδικά αν λαμβάνουν άλλα αντιυπερτασικά φάρμακα. Η νιτρογλυκερίνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ποικίλα χρονικά διαστήματα και μπορεί να χορηγηθεί εκ νέου, αν δεν επιτευχθεί μόνιμη επούλωση. Τα ποσοστά υποτροπής είναι υψηλότερα με τη νιτρογλυκερίνη σε σχέση με τη χειρουργική επέμβαση, αλλά οι παρενέργειες είναι λιγότερες.
Αναστολείς διαύλων ασβεστίου
Αυτά τα φάρμακα περιέχουν διλτιαζέμη και νιφεδιπίνη. Και τα δύο επιδρούν με ένα τρόπο παρόμοιο με την αλοιφή νιτρογλυκερίνης και έχουν συσχετιστεί με την επούλωση των χρόνιων πρωκτικών ραγάδων σε ποσοστό από 65% έως 95% των ασθενών. Οι παρενέργειες είναι παρόμοιες με εκείνες της νιτρογλυκερίνης σε ό,τι αφορά την πτώση της αρτηριακής πίεσης, αλλά οι πονοκέφαλοι αναφέρονται λιγότερο. Από του στόματος χορηγούμενα φάρμακα που περιέχουν αναστολείς διαύλων ασβεστίου είναι επίσης διαθέσιμα, αλλά αυτά συνήθως καταλήγουν σε μικρότερη επούλωση της ραγάδας και περισσότερες παρενέργειες από την τοπική θεραπεία.
ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;
Οι ραγάδες μπορεί να επανεμφανιστούν και είναι αρκετά σύνηθες ακόμα και μία πλήρως επουλωθείσα ραγάδα να παρουσιαστεί εκ νέου μετά από μια δύσκολη κένωση ή άλλο τραυματισμό. Ακόμα και όταν ο πόνος και η αιμορραγία έχουν υποχωρήσει, είναι πολύ σημαντικό να συνεχιστεί η σωστή λειτουργία του εντέρου, με την προσπάθεια αποφυγής της δυσκοιλιότητας και με μία διατροφή υψηλή σε φυτικές ίνες. Εάν το πρόβλημα επιστρέφει χωρίς προφανή αιτία, μπορεί να δικαιολογηθεί περαιτέρω αξιολόγηση.
ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝ Η ΡΑΓΑΔΑ ΔΕΝ ΕΠΟΥΛΩΝΕΤΑΙ;
Μια ραγάδα που δεν ανταποκρίνεται καθόλου σε συντηρητικά μέτρα θα πρέπει να επανεξεταστεί. Επίμονες σκληρές ή χαλαρές κενώσεις, ουλές, ή σπασμός του έσω σφιγκτήρα του πρωκτού, όλα μπορεί να συμβάλλουν στην καθυστερημένη επούλωση. Άλλες νόσοι, όπως η φλεγμονώδης νόσος του εντέρου (νόσος του Crohn), λοιμώξεις, ή όγκοι στον πρωκτό μπορεί να προκαλέσουν συμπτώματα παρόμοια με εκείνα της ραγάδας. Οι ασθενείς που πάσχουν από επίμονο πρωκτικό άλγος θα πρέπει να εξετάζονται για τον αποκλεισμό αυτών των ασθενειών. Αυτό μπορεί να απαιτεί κολονοσκόπηση και εξέταση υπό αναισθησία στο χειρουργείο για τη λήψη βιοψιών και καλλιέργειας από τη ραγάδα.
ΤΙ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ Η ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΡΑΓΑΔΑ ΠΡΩΚΤΟΥ;
Οι κύριες χειρουργικές επιλογές που εφαρμόζονται παγκοσμίως σήμερα για τη θεραπεία της ραγάδας πρωκτού περιλαμβάνουν την ένεση τοξίνης αλλαντίασης (Botox®) στο σφιγκτήρα και τη χειρουργική διαίρεση ενός τμήματος του έσω σφιγκτήρα (πλάγια έσω σφιγκτηροτομή). Ο στόχος αυτών των χειρουργικών επιλογών είναι να επιφέρουν τη χαλάρωση του σφιγκτήρα, μειώνοντας έτσι το πρωκτικό άλγος και σπασμό, επιτρέποντας στη ραγάδα να επουλωθεί. Εάν συνυπάρχουν συνοδός δερματική πτυχή ή/και υπερτροφική θηλή, μπορεί να αφαιρεθούν για να επιταθεί η επούλωση της ραγάδας.
Όλες οι χειρουργικές επεμβάσεις φέρουν κάποιο κίνδυνο και οι δύο προαναφερθείσες σπάνια επηρεάζουν την ικανότητα του ασθενούς να ελέγχει τα αέρια και τα κόπρανα. Ο χειρουργός του παχέος εντέρου και του πρωκτού θα συζητήσει μαζί σας αυτούς τους κινδύνους, για να καθορίσει την κατάλληλη θεραπεία.
Ιδιαίτερη προσοχή δίδεται σε ασθενείς με εγκατεστημένη πρωκτική ακράτεια, γνωστό προγενέστερο τραυματισμό του σφιγκτήρα (όπως μετά από μαιευτική κάκωση) ή συχνές διάρροιες (όπως στη νόσο του Crohn). Σε αυτούς τους συγκεκριμένους ασθενείς το ενδεχόμενο χειρουργικής σφιγκτηροτομής πρέπει να εξεταστεί προσεκτικά. Μια διεξοδική συζήτηση με τον χειρουργό σας θα εντοπίσει οποιονδήποτε από αυτούς τους παράγοντες κινδύνου, ώστε να καταστρωθεί το πλέον ορθό θεραπευτικό πλάνο. Για πολλούς ασθενείς μπορεί να ενδείκνυται μια εναλλακτική χειρουργική επέμβαση που ονομάζεται πρωκτοπλαστική με προώθηση δερματικού κρημνού Ο χειρουργός σας θα συζητήσει μαζί σας την δυνατότητα ή μη αυτής της επιλογής.
Η τοξίνη αλλαντίασης εγχέεται απευθείας στον έσω σφιγκτήρα με σκοπό τη χαλάρωσή του και ακολούθως την επούλωση της ραγάδας. Η ένεση αυτή οδηγεί σε πλήρη ίαση σε ποσοστό περίπου 50-80% των ασθενών. Οι ενέσεις πραγματοποιούνται σε εξωτερική βάση εντός του νοσοκομείου ή ακόμα και στο ιατρείο του εξειδικευμένου χειρουργού παχέος εντέρου και πρωκτού. Το βασικό μειονέκτημα της μεθόδου, εκτός του κόστους, είναι η υποτροπή, η οποία εκδηλώνεται σε ποσοστό έως και 40% των ασθενών, καθώς και η συνήθως παροδική ακράτεια, λόγω της παράλυσης του σφιγκτήρα, που προκαλεί.
Η πλάγια έσω σφιγκτηροτομή
Η πλάγια έσω σφιγκτηροτομή είναι η ακριβής και ελεγχόμενη διαίρεση του έσω σφιγκτήρα και αποτελεί μία ιδιαίτερα αποτελεσματική και την πιο συχνά επιλεγείσα μέθοδο για τη θεραπεία της χρόνιας και ανθεκτικής στα συντηρητικά μέσα ραγάδας του πρωκτού. Τα ποσοστά επιτυχίας ξεπερνούν το 90%. Η πιθανότητα υποτροπής μετά από σφιγκτηροτομή είναι εξαιρετικά χαμηλή, όταν εκτελείται σωστά από έναν εξειδικευμένο και έμπειρο χειρουργό. Η επέμβαση χρειάζεται συνήθως μονοήμερη νοσηλεία στο νοσοκομείο. Ο κυριότερος κίνδυνος της σφιγκτηροτομής είναι η ήπια ακράτεια για αέρια και υγρά κόπρανα (διαβροχή). Εάν αμέσως μετά από τη χειρουργική επέμβαση, ο ασθενής παρατηρήσει κάποια ακράτεια ή «λέρωμα», το πρόβλημα αυτό επιλύεται συνήθως σε σύντομο χρονικό διάστημα. Οι ασθενείς που υποβάλλονται σε σφιγκτηροτομή βελτιώνουν κατά πολύ την ποιότητα της ζωής τους σε σύγκριση εκείνους που υποφέρουν από επίμονες ραγάδες στον πρωκτό. Ο εξειδικευμένος χειρουργός σας θα αναλύσει έναν προς έναν όλους τους πιθανούς κινδύνους και τα αντίστοιχα οφέλη της σφιγκτηροτομής και θα αποφασίσει εάν η μέθοδος αυτή είναι κατάλληλη για εσάς. Σε εξειδικευμένα χέρια υπάρχει η τάση να μειώνεται σε μήκος η σφιγκτηροτομή και, για τη διευκόλυνση της ταχύτερης επούλωσης της ραγάδας, αλλά και την αμεσότερη ανακούφιση του ασθενούς, να προστίθεται και η πρωκτοπλαστική με το δερματικό κρημνό. Ένα νησίδιο δέρματος φέρεται από γύρω τον πρωκτό και προωθείται έτσι ώστε να καλύψει τη χρόνια ραγάδα, η οποία και καταργείται δια παντώς. Η τεχνική είναι μία εξαιρετική επιλογή για γυναίκες που έχουν ή και δεν έχουν ακόμα κολπικούς τοκετούς στο ατομικό αναμνηστικό τους, αφού λόγω του «αδύναμου» γυναικείου σφιγκτήρα, η σφιγκτηροτομή μπορεί και να μην είναι η καλύτερη τακτική.
Ο δερματικός κρημνός
ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΔΙΑΡΚΕΙ Η ΑΝΑΡΡΩΣΗ;
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η πλήρης επούλωση τόσο με τις συντηρητικές όσο και με τη χειρουργική θεραπεία μπορεί να διαρκέσει έως και περίπου 6-10 εβδομάδες. Ωστόσο, ο έντονος πόνος μετά την επέμβαση συχνά εξαφανίζεται μετά από μερικές ημέρες. Οι περισσότεροι ασθενείς θα είναι σε θέση να επιστρέψουν στην εργασία και να επανέλθουν στις καθημερινές τους δραστηριότητες μέσα σε λίγες ημέρες μετά τη χειρουργική επέμβαση.
ΜΠΟΡΕΙ Η ΡΑΓΑΔΑ ΤΟΥ ΠΡΩΚΤΟΥ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ;
Ξεκάθαρα ΟΧΙ!!! Επίμονα συμπτώματα, ωστόσο, απαιτούν προσεκτική αξιολόγηση, δεδομένου ότι άλλες καταστάσεις, εκτός από τη ραγάδα, μπορεί να προκαλέσουν παρόμοια συμπτώματα. Ο εξειδικευμένος χειρουργός παχέος εντέρου και πρωκτού μπορεί να ζητήσει πρόσθετες εξετάσεις, ακόμη και αν η ραγάδα σας έχει επουλωθεί επιτυχώς. Η κολονοσκόπηση μπορεί να ζητηθεί για να αποκλειστούν άλλες αιτίες αιμορραγίας από το ορθό.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΚΤΟΥ;
Οι χειρουργοί παχέος εντέρου και πρωκτού είναι ειδικοί στη χειρουργική και στη μη χειρουργική θεραπεία των παθήσεων του παχέος εντέρου, του ορθού και του πρωκτού. Έχουν ολοκληρώσει ένα πλήρως δομημένο πρόγραμμα εξειδίκευσης και προηγμένης χειρουργικής εκπαίδευσης στη θεραπεία των ασθενειών αυτών, ενώ προηγουμένως έχουν πλήρως καταρτιστεί στη γενική χειρουργική και έχουν λάβει το σχετικό τίτλο ειδικότητας. Συνήθως έχουν πιστοποιηθεί ως ειδικοί χειρουργοί, έχοντας λάβει τίτλο εξειδίκευσης μετά την επιτυχή συμμετοχή τους σε σχετικές Ευρωπαϊκές ή Αμερικανικές εξετάσεις εξειδίκευσης. Είναι εξαιρετικά έμπειροι στην αντιμετώπιση τόσο των καλοήθων, όσο και των κακοήθων νόσων του παχέος εντέρου, του ορθού και του πρωκτού και είναι σε θέση να αξιολογήσουν διαγνωστικά, να οργανώσουν τον απαραίτητο έλεγχο των ασθενών, να προτείνουν την κατάλληλη θεραπευτική στρατηγική και να προβούν στην εξειδικευμένη χειρουργική θεραπεία των παθήσεων που άπτονται του ειδικότερου γνωστικού τους αντικειμένου.
